Διαδικτυακή Πύλη Συνεργασίας Για Τα Δάση

The Southeastern Europe, which is usually known as Balkan Peninsula, harbours a vast number of plant species among which a great number of relict and endemic ones. This region was one of the main areas in Europe where plant species found shelter in refugia and survived during the last glaciation. These refugia were the source areas for the postglacial colonization of many forest tree species. Human impact has been reported in the region since antiquity resulting in deforestation and fragmentation of forests. Marginal/peripheral (MaP) populations could be identified for many forest tree species occurring in the region. However, detailed information about MaP populations is restricted to few cases. Most of the MaP populations identified by FP1202 experts are not located in protected areas. Thus, approximately 27 % of the MaP populations are included in Natura 2000 sites, and only one out of the four reported populations is included in a genetic conservation unit. Many MaP populations (40%) are registered as seed stands and only 14% are included in EUFGIS database. Conservation of forest genetic resources, including MaP populations, is a component of sustainable management of forests in many countries of the region.

Η παρούσα εργασία αφορά στην ανάλυση των πρακτικών συμμετοχής που σχετίζονται με τις διαδικασίες εφαρμογής του Natura 2000 σε έξι κράτη μέλη της ΕΕ.

Η μακρόχρονη ανθρώπινη επέμβαση στην ελληνική φύση είναι φανερή στη μορφή και κατανομή της βλάστησης. Παρά το γεγονός αυτό η περισσότερο ή λιγότερο φυσική βλάστηση που εμφανίζεται στην Ελλάδα σήμερα παρουσιάζει μοναδική ποικιλία για την ευρωπαϊκή ήπειρο και τη Μεσόγειο. Αντίστοιχα πλούσια και σημαντική είναι η ελληνική χλωρίδα, η οποία περιλαμβάνει στοιχεία από την Ευρώπη, την Ασία και τη Μεσόγειο και παρουσιάζει υψηλά ποσοστά ενδημισμού. Η ταξινόμηση της δασικής βλάστησης ακολουθεί εδώ και δεκαετίες το μοντέλο της κατακόρυφης διάρθρωσης σε ζώνες, οι οποίες αντιστοιχούν σε ζώνες βιοκλίματος. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 92/43, αναγνωρίστηκαν και περιγράφηκαν οι σημαντικότεροι τύποι βλάστησης ως τύποι οικοτόπων. Οι ζώνες δασικής βλάστησης είναι: α) Η ευμεσογειακή με φυτοκοινότητες κατά το πλείστο αειθαλείς, προσαρμοσμένες στο έντονο μεσογειακό κλίμα. Η ευμεσογειακή ζώνη έχει μέχρι σήμερα υποστεί τη μεγαλύτερη διατάραξη και υποβάθμιση. β) Η παραμεσογειακή, η οποία εμφανίζεται ηπειρωτικότερα της προηγούμενης, στη λοφώδη – υποορεινή περιοχή και τη συνθέτουν θερμόφιλα φυλλοβόλα είδη με κυρίαρχες τις δρύες. γ) Η ζώνη οξιάς - ελάτης που καταλαμβάνει τον ορεινό χώρο, με επικράτηση των ελατοδασών στη νότια Ελλάδα, ενώ στη βόρεια επικρατούν δάση οξιάς – υβριδογενούς ελάτης. δ) Η ζώνη ψυχρόβιων κωνοφόρων που εμφανίζεται σε υψηλά όρη της βόρειας Ελλάδας με τη σποραδική εξάπλωση ψυχρόβιων ευρασιατικών ειδών. Στις παραπάνω προστίθεται η ανωδασική ζώνη βλάστησης που εμφανίζεται πάνω από τα δασοόρια και τα δεντροόρια των υψηλών βουνών της Ελλάδας. Επιπρόσθετα, αζωνική βλάστηση από υγρόφιλαείδη, τα οποία δεν εξαρτώνται από τις κλιματικές συνθήκες, εμφανίζεται σε σταθμούς που παρουσιάζουν ακραίες συνθήκες υγρασίας, όπως ρέματα, ποτάμια και λίμνες.

Gene flow and hybridization are pervasive in nature, and can lead to different evolutionary outcomes. They can either accelerate divergence and promote speciation or reverse differentiation. The process of divergence and speciation are strongly influenced by both neutral and selective forces. Disentangling the interplay between these processes in natural systems is important for understanding the general importance of interspecific gene flow in generating novel biodiversity in plants. This thesis first examines the importance of introgressive hybridization in the evolution of the genus Pinus as a whole, and then focusing on specific pine species, investigates the role of geographical, environmental and demographical factors in driving divergence and adaptation.